Ҳар як халқу миллати дунё фарзандони арзанда ва лоиқ дорад, ки онҳо барои беҳбудӣ, хушбахтӣ ва саодати мардум мубориза бурдаанд, қаҳрамонӣ кардаанд ва дар ин роҳ ҷон ба хақ супурдаанд. Аз ин рӯ, ҳаргиз халқ номи чунин қаҳрамононро фаромӯш намекунад. Корнамоӣ, каҳрамонии онҳоро ба воситаи нақлу ривоятҳои офаридаи хеш зиндаю ҷовид мегардонанд ва беҳтарин орзую умеди худро дар симои онҳо нишон медиҳанд.
Нақлу ривоятҳо аз жанрҳои маъмули халқӣ буда, мавзӯъҳои гуногунро дар бар мегирад. Илова ба он чизе, ки дар боло ишорат рафт, боз дар бораи ҳайвонот, таърихи пайдоиши қалъаҳо, шаҳрҳо, ягон мавзеъи таърихӣ, образҳои асотирӣ, адибон, намояндагони дин, дар байни халқ нақлу ривоятҳо эҷод шудаанд.
Нақлу ривоятҳо дар бораи Луқмони Ҳаким, Афлотун, Абулқосими Фирдавсӣ, Абуалӣ ибни Сино, Шайх Саъдӣ, Абдураҳмони Ҷомӣ ва дигарон дар байни халқӣ тоҷик шуҳрати хоса доранд. Инак, яктои онро барои намуна меорем.
Наклу ривоятхо (дар адабиёти точик), ривояти точики, ривоти тоҷикӣ, хикояи точики, ҳикояи тоҷики, хикояхои точики, наклу ривоят, бо забони точики, накл, ривояти точики.
