Омилхои хифзи саломати.
Хӯроки хушсифат яке аз шартҳои асосии нигоҳ доштани саломатӣ мебошад. Камхӯрӣ ё пурхӯрӣ боиси вайроншавии мубодилаи моддаҳо ва пайдо шудани бисёр бемориҳо мегардад. Хӯроки нодуруст фосилаи сиҳатшавиро бозмедорад.
Ҳанӯз дар замонҳои қадим хӯроки муътадил яке аз шартҳои зарурии нигоҳ доштани саломатӣ ба шумор мерафт. Дар урфият мегӯянд: “Хӯрдан барои зиндагӣ, на зиндагӣ барои хӯрдан”. Ба ин муносибат И. Павлов навиштааст, ки иштиёқмандии беҳад ба хӯрок ҳайвонтабиатӣ буда, бепарвоӣ нисбат ба он беандешагист.
Фаъолияти ҷисмонӣ ва обутоб додани организм саломатиро ҳифз ва мустаҳкам мекунанд. Онҳо коршоямиро зиёд карда, боиси реаксияи муҳофизатии мутобиқшавии организм мегарданд. Машғулияти ҷисмонӣ на танҳо барои пешгирӣ, балки барои бомуваффақият муолиҷа кардани бемориҳои гуногун аҳамияти калон дорад.
Аз замонҳои қадим дору воситаи беҳтарини барқарор намудани саломатӣ ба шумор мерафт. Ҳоло тиб дорои миқдори зиёди доруҳои зидди бемориҳои гуногун, аз он ҷумла бемориҳои дар гузашта муолиҷанашаванда мебошад.
Солимии ҷисм аз бисёр ҷиҳат ба ҳолати рӯҳии одам, ботамкинии ҳиссиёт, ҳалли бамавқеи ихтилофот, бартараф кардани низоъҳои тезутунд, ҳосил кардани муносибатҳои хуб миёни одамони майлу рағбат ва ахлоқашон гуногун вобаста аст.
Вазифаи одами бофарҳанг аз он иборат аст, ки бо истифода бурдани тамоми имкониятҳои мавҷуда, аз ҷумла эҳсосот ва тафаккури худ ба кори организм таъсир расониданро аз худ кунад.
Инсоният мувофиқи панди хеле қадими «Тани солим рӯҳи солим дорад» қарнҳо боз зиндагӣ мекунад. Вале ҳикмати дигар низ ҳаст «Тани солим – маҳсули ақли солим».
Мавзӯи пурра >> Саломатии одам ва роҳҳои муҳофизати он